24 april 2014: "De eng"

Dylan kwam naar Brazilië om zijn paper te presenteren. Hij woonde de (schrik niet van de lange naam…komt ie…:) 3rd Conference of the Postgraduate and Early Professionals/Academics Network of the Society of International Economic Law (PEPA/SIEL) bij. Dat betekende dat ik me twee dagen alleen moest vermaken in São Paulo, terwijl ik net in een smsje van Livia gelezen had dat ik héél goed moest oppassen, want zij was al twee keer gewapend overvallen (Het eerste hoofdstuk in alle reisgidsen is geweid aan “Hoe overleef ik een gewapende overval”). Ik vond het daarom ook heel eng.

Ik besloot om tijdens mijn eerste dag het Museu de Arte de São Paulo te bezoeken. Het museum is het belangrijkste en grootste kunstmuseum van Brazilië, en het bevond zich op zo’n 700 meter van het hotel. Het kaartje kopen en binnen raken viel nog niet mee. Niemand sprak Engels en mijn Portugees laat te wensen over. De mevrouw van de beveiliging gebaarde met haar armen, maar ik begreep haar niet. Wilde ze mijn tas nogmaals doorzoeken? Wilde ze me fouilleren? Ik moest echter gewoon bij de meneer bij de lift gaan staan. Logisch, toch? De meneer in de lift controleerde mijn kaartje. De lift ging naar boven. De liftdeuren gingen open en de liftboy gebaarde dat ik moest blijven staan. Zelf verliet hij de lift. Waar is ie heen? Wat gaat er gebeuren? Na een lange tijd kwam er een nieuwe meneer de lift in. Die nam me verder mee naar boven en zette me uit de lift, midden in het museum.

Vervolgens  bezocht ik een drietal mooie voorstellingen. In het museumrestaurant maakte ik gebruik van een heerlijk lunchbuffet; koude en warme hapjes en smakelijke toetjes. Het meisje van de bediening sprak gelukkig goed Engels. Ze legde uit hoe een en ander werkte.
Daarna ging ik terug naar het hotel. Zonder “de eng” of “knoop in de maag”, want dag één was ik toch maar mooi overval-vrij doorgekomen.

Dylan had ook een interessante dag op de conferentie  gehad. Hij had alleen, in tegenstelling tot de heerlijke hapjes die ik genuttigd had, nauwelijks iets gegeten bij de lunch. We besloten ’s avonds om in het hotel te eten. Dylan bestelde een lekkere caipirinha. Een caipirinha is een Braziliaanse cocktail die bestaat uit limoen, cachaça (een suikerrietdistillaat, vergelijkbaar met witte rum), ijs en suiker. Dat viel niet zo goed op de lege maag. Dylan werd met de minuut lolliger en na het eten moesten we een dik half uur wachten totdat ie weer op z’n benen kon staan. Gezellig was het wel…