"De operatie is goed gegaan," zei de chirurg in de namiddag. "Er zat inderdaad een breukje. Ik ga ook wel eens opereren en dan vind ik helemaal geen breuk, maar bij jou was er wel degelijk sprake van een liesbreuk. Het meeste vetweefsel heb ik weer naar binnen kunnen trekken, maar er is ook wat blijven zitten. Dat zul je wel blijven voelen." En na deze bemoedigende woorden en een plas mocht ik gisteravond naar huis.
Ik was nog nooit geopereerd. Gelukkig. Ik zag er daarom ook zo tegenop. Vooral tegen de narcose, maar dat is me heel erg meegevallen. "Aan leuke dingen denken," zei m'n overbuurvrouw die net wat stents geplaatst had gekregen. Ik was van plan om aan mijn jongens te denken en aan hun fijne knuffels, maar de verpleegkundige begon vlak voor het toedienen van de narcose over de moestuin en dus viel ik heerlijk in slaap en droomde over tuinkabouters.
De rest viel (en valt) niet mee: het lange wachten (terwijl de Man allang naar huis gestuurd was) en de pijn in, op, rond m'n buik. Gelukkig hoef ik even niks. De jongens zijn uit logeren, ik slik elke paar uur pijnstilling en ik lig lekker op de bank omringd door de krant, boeken, een breiwerk en de poezen. Zolang ik niet beweeg, gaat het goed.
Sterkte en beterschap, Laurien!
BeantwoordenVerwijderen