Zondag

Wat een dag! Op zondagen mag ik altijd een beetje langer in bed blijven liggen terwijl vriendlief met de jongens naar beneden gaat. Vandaag kwam de vriend al vrij snel weer naar boven, of ik eens naar de ademhaling van de kleuter wilde komen luisteren.

De kleuter was de avond ervoor begonnen met hoesten en hij had een verstopte neus. Verkoudheidje. Maar nu zat er, in tegenstelling tot gisteravond, een zielig hoopje mens op de bank. Hij had geen zin om te spelen en z'n ademhaling was erg snel. Vorig najaar is hij al eens een paar dagen opgenomen geweest in het ziekenhuis met een longontsteking. Dat begon toen ook zo met een versnelde ademhaling en een, op het eerste gezicht, onschuldige verkoudheid. De arts vertelde destijds dat dit best eens vaker voor zou kunnen komen. Dat de kleuter gevoelige longen heeft en misschien wel eens vaker een puffer nodig heeft. Tot nu toe was dat niet nodig gebleken.

Ik belde de huisartsenpost,  want die puffer en medicatie hadden we nog, maar ik had geen idee van de dosering. Ik mocht één puffer geven, maar de huisarts wilde ons toch ook even zien. De kleuter voelde zich meteen wat beter na dat puffertje; hij had weer zin om te spelen, maar dat kortademige bleef.

Dus, zondagochtend, naar de huisartsenpost bij het ziekenhuis. De huisarts luisterde naar de longen. Er moest extra zuurstof toegediend en medicatie verneveld worden. Wachten. Weer luisteren. Weer zuurstof en vernevelen. Nog langer wachten. Toch, net als die keer in november, naar de kinderarts op de spoedeisende hulp....

Daar weer wachten. Luisteren naar de longen. Zuurstof en vernevelen. Wachten. Weer luisteren. Weer zuurstof en vernevelen. Er werd een tweede arts bijgehaald. Toen een derde. Alledrie vonden ze het twijfelachtig. Opname of naar huis? Uiteindelijk mochten we naar huis. Met een strak medicatieschema. De komende week kunnen we, dag én nacht, onze lol op met prednison en salbutamol.

Goddank had de kleuter gisteren wat Pokémonkaartjes van z'n buurjongen gekregen en hadden we die mee, want zowel bij de huisartsenpost als de spoedeisende hulp was niks te doen (Note to self: bij een volgend bezoek aan de huisartsenpost de tas eerst volladen met boeken, een breiwerkje en snacks). En dus hebben we Pokémonkaarten geteld; voor- en achteruit, de namen gelezen, de "scores" gelezen, de plaatjes bekeken en ze in de "juiste" volgorde gelegd. En dat allemaal tig keer.

Nu is iedereen doodop. Ik kruip vroeg m'n bed in. Tot de volgende medicatie-toediening. Slaap lekker!