De volgende ochtend vroeg opgestaan, om meteen aan de nieuwe
tijd te wennen. We ontbeten in het hotel. Erger dan dit zaaltje zijn we ze niet
meer tegengekomen; TL-verlichting, een ‘Happy 2012’-bord, van kleur verschoten
kunstbloemen, Bollywood-films op de achtergrond, te lang niet gebruikte
ketchupflessen, vieze vieze sandwiches, kleffe toast, lauwe thee en het meest
onvriendelijke ontbijtmannetje van heel India.
Na het ontbijt waagden we ons voor het eerst op straat, op zoek naar flessen drinkwater. De geur viel mee en de hoeveelheid mensen die ons lastig vielen ook. Na onze aankoop gingen we terug naar het hotel om een plan de campagne op te stellen. We besloten met een rickshaw naar de Jama Masjid te gaan, de grootste moskee in India. In de rickshaw was leuk! Geen enkel voertuig blijft op z’n eigen baan of weghelft, maar iedereen geeft elkaar net genoeg ruimte. En het gaat (bijna) altijd goed!
Eenmaal bij de moskee was het niet meer zo leuk. Iedereen wilde foto’s van ons maken, ons aanraken en aanstaren. De moskee zelf kwamen we ook niet zomaar binnen. Het mannetje voor de poort begon Dylan te duwen en te trekken, omdat ie hem niet begreep. Onze tassen werden hardhandig onderzocht en Noortje en ik moesten een stinkjurk aan (deze zorgde voor nog meer starende ogen). Eenmaal op de binnenplaats bleek er ook niet veel te zien. Poepende duiven, een vijver met vies water en héél veel boos kijkende Indiërs.
Na het ontbijt waagden we ons voor het eerst op straat, op zoek naar flessen drinkwater. De geur viel mee en de hoeveelheid mensen die ons lastig vielen ook. Na onze aankoop gingen we terug naar het hotel om een plan de campagne op te stellen. We besloten met een rickshaw naar de Jama Masjid te gaan, de grootste moskee in India. In de rickshaw was leuk! Geen enkel voertuig blijft op z’n eigen baan of weghelft, maar iedereen geeft elkaar net genoeg ruimte. En het gaat (bijna) altijd goed!
Eenmaal bij de moskee was het niet meer zo leuk. Iedereen wilde foto’s van ons maken, ons aanraken en aanstaren. De moskee zelf kwamen we ook niet zomaar binnen. Het mannetje voor de poort begon Dylan te duwen en te trekken, omdat ie hem niet begreep. Onze tassen werden hardhandig onderzocht en Noortje en ik moesten een stinkjurk aan (deze zorgde voor nog meer starende ogen). Eenmaal op de binnenplaats bleek er ook niet veel te zien. Poepende duiven, een vijver met vies water en héél veel boos kijkende Indiërs.
We lunchten bij de Andhra Bhawan Pradesh Canteen, op aanraden van één van Dylan’s
Facebook-vrienden. Dit was een verademing. Helaas had ik de misselijk, waarschijnlijk
overgehouden aan het vliegtuigvoedsel. Meer dan een beetje rijst heb ik dan ook
niet gegeten. Terug in het hotel heb ik een middagdutje gedaan. Dylan en
Noortje zijn later nog bananen en lychees gaan kopen. Daarbij flink afgezet
door een jongetje van 7 (1 kilo lychees voor 4 eurie, omrekenen ging nog niet
zo soepel). Ik bleef met mijn misselijk in bed. ’s Avonds keken we in de
hotelkamer naar Ice Age 3. :D
Reacties
Een reactie posten