Ik hou niet van afscheid nemen en toch ben ik dat al een week aan het doen: afscheid van mijn school, van de lieve kinderen en ouders en van het fijne team, afscheid van de buren, afscheid van lieve mensen die we hebben leren kennen in Den Haag.
Het was een emotionele week, maar tijd om stil te staan was er niet.
Ik ben heel dankbaar voor de fijne tijd die we samen hebben gehad in Den Haag. Voor die leuke baan, voor het huis waar B. 6 jaar gewoond heeft en T. geboren is, voor de lieve buren waar we altijd op konden bouwen, voor die leuke mensen om mee te wandelen/thee of koffie te drinken/bij te kletsen en voor de "nieuwe" moestuin waar we twee seizoenen getuinierd hebben.
Maar ik kijk ook uit naar een eigen huisje, met een moestuin aan huis, naar wandelingen en fietstochten door het heuvelland, naar al die leuke mensen uit het noorden ontvangen in het zuiden, naar bezoekjes aan mijn Limburgse vriendinnetjes en aan mijn ouders en naar de kinderen die op straat kunnen spelen.
Het is bijna zover...
Reacties
Een reactie posten