Grappig

"Grappig hè?" vroeg een mevrouw in de Zeeman. Ik was met m'n peuter en vier hoeslakens op weg naar de kassa en keek om me heen om te zien wat er grappig was...
"Dat hij geen dialect terug praat," verduidelijkte de mevrouw haar vraag.
Ah, ja! Dat is grappig. Ze had ons gesprekje over hoeslakens en beddenovertrekken overhoord en opgemerkt dat ik de peuter in het Limburgs dialect aansprak, maar dat hij in keurig ABN antwoordde. "Ben je ook op vakantie?" vroeg ze. Nee, ik woon al zo'n 14 jaar in de Randstad en de peuter hoort hier in Den Haag, behalve mij, bijna nooit iemand in het dialect praten.
"Ach, zo. Toch grappig!" We raakten aan de praat. Waar ik vandaan kwam in het zuiden. En of ik terug zou willen. Zij was zo'n 20 jaar geleden teruggekeerd naar Venlo, maar ze had zich nu weer ingeschreven voor een woning in Den Haag. Haar kinderen waren hier gebleven en wilden hun moeder dichterbij hebben. Snap ik. Ze had er niet zo'n zin in... ze vond het niks in Den Haag.
Na het betalen zwaaiden we elkaar gedag. "Hoie!"

(Het bedtextiel was voor de nieuwe grote-jongens-kamer die de vriend en ik als verrassing klusten voor ons kroost).