Kerst

Een maand geleden móest en zóu ik weggaan met de feestdagen. Het idee om voor het eerst sinds jaren 'alleen' te zijn met kerst vond ik zó deprimerend. Ik zag een kerst in Nederland nog lang niet gebeuren. Ik zou naar Turkije gaan, of Zweden, of Zwitserland... lekker weg!

Uiteindelijk kwam het besef dat 'vluchten' geen zin heeft... Ik besloot er het beste van te maken... Deze Kerstdagen ben ik in het Zuiden geweest. Ze waren gevuld met lieve mensen, lekker eten, wandelingen, muziek, kopjes thee, stukjes vlaai, spelletjes en stripboeken. Ik heb me geen moment 'alleen' gevoeld! En dat is zó fijn!

Op Tweede Kerstdag ging ik, sinds heel lange tijd, weer eens naar de kerk. Er was een nieuwe pastoor die een prachtige, toepasselijke, preek hield. De fanfare speelde warme kerstliederen. Er zaten veel mensen 'van vroeger' in de banken. De pastoor eindigde de viering met een mooi gedicht.

Steek een kaars aan in het duister,
Laat het Licht toe in de hart,
Maak je handen niet tot vuisten,
Streel maar zacht wat is verhard.

Steek een kaars aan in het duister,
En zaai vrede waar jij gaat,
Steek je hand uit en luister,
Naar de mens die naast je staat.

Steek een kaars aan in het duister,
Eer wat kwetsbaar is en klein,
Ga geduldig tot het uiterst,
Laat waar jij bent vrede zijn.