Mijn tante schreef een tijdje geleden een blog over de voorstelling 'Waar het vlakke land gaat plooien' van Toneelgroep Maastricht. Ik besloot kaartjes te kopen voor de voorstelling in Den Haag. Het werd een prachtige, muzikale, poëtische avond. Emotioneel ook, omdat ik de dag erna zelf voor een sterfgeval naar het zuiden zouden reizen.
Na afloop stonden de koffie en Limburgse vlaai in de foyer te wachten.
"Ze wonen in Berlijn, zijn hoogzwangere vriendin en hij. Na de sluiting van de mijnen was er geen uitzicht meer op werk en zijn ze vertrokken, op zoek naar een nieuwe toekomst. Maar zijn moeder ligt op sterven en in de nacht dat zij terugrijden naar Zuid-Limburg, denkt hij aan het leven waarvan hij dacht dat het ver achter hem lag. Gaandeweg de reis, naarmate het vlakke land meer en meer gaat plooien, komen de herinneringen terug en beseft hij: al lukt het je je wortels af te kappen, wie van Limburg is groeit nergens weer opnieuw."
Na afloop stonden de koffie en Limburgse vlaai in de foyer te wachten.
"Ze wonen in Berlijn, zijn hoogzwangere vriendin en hij. Na de sluiting van de mijnen was er geen uitzicht meer op werk en zijn ze vertrokken, op zoek naar een nieuwe toekomst. Maar zijn moeder ligt op sterven en in de nacht dat zij terugrijden naar Zuid-Limburg, denkt hij aan het leven waarvan hij dacht dat het ver achter hem lag. Gaandeweg de reis, naarmate het vlakke land meer en meer gaat plooien, komen de herinneringen terug en beseft hij: al lukt het je je wortels af te kappen, wie van Limburg is groeit nergens weer opnieuw."
Fijn dat jullie 'genoten' hebben.
BeantwoordenVerwijderen