Is er dan niemand boos?

Gisteravond ben ik met een aantal collega's naar een inspiratieavond bij In de Wolken geweest. We kregen allerlei boeken te zien en te horen die we zouden kunnen gebruiken tijdens de komende Kinderboekenweek.

Ik kocht een boek van Toon Tellegen. Ik heb zo ongeveer zijn hele oeuvre al in de kast staan, maar het boek Is er dan niemand boos? is zó mooi geïllustreerd door Marc Boutavant dat ik het niet kon laten liggen. Door de prachtige illustraties zijn de (filosofische) verhalen ook voor mijn groep 3 kinderen goed te begrijpen is. Ik verheug me al op het volgende voorleesmoment :)

'Ik ben heel boos,' zei de tor, op een avond in de winter.
'Maar ik ben nog veel bozer,' zei de aardworm.
Ze zaten naast elkaar in de schemering, onder de rozenstruik.
'O nee,' zei de tor. 'Daar is geen sprake van.'
'O nee?' riep de aardworm.
'Nee!' riep de tor.
Ze sprongen overeind en werden nog veel bozer. Hun hoofd en hun schouders werden rood van woede en algauw stonden er dieren om hen heen die hen met verbazing bekeken.
'Wat zijn díé boos...' zeiden ze.
'Maar ik ben het boost!' riep de tor.
'Ik! Ik!' riep de aardworm.
De dieren liepen om de tor en de aardworm heen, raakten voorzichtig hun woedende schouders aan, brandden hun vingers en veren, schudden hun hoofd en overlegden met elkaar.

Pas na lange tijd waren ze het met elkaar eens en zeiden ze: 'Jullie zijn allebei heel boos. Maar de tor is het boost.'
'Aha,' zei de tor. 'Dat wist ik wel.' Hij glimlachte tevreden en knikte naar alle kanten.
De aardworm begon nog heviger te razen en te tieren.
'Nee, ik ben het boost! Ik!' gilde hij.
De dieren deinsden achteruit of vielen achterover. Uit de ogen van de aardworm spatten vonken in het rond.
Glas vloog in brand. En nog steeds werd de aardworm bozer en bozer.
De tor gluurde naar hem en dacht: dat is inderdaad wel erg boos... Hij krabde zich achter zijn oor. En toch ben ik nóg bozer, dacht hij. Dat zeiden ze toch?
Hij schraapte zijn keel en begon zo boos te krijsen als nog nooit iemand had gekrijst.
De dieren weken nog verder uiteen en holden ten slotte weg.
'Ja,' zeiden ze angstig tegen elkaar. 'De tor is echt het boost.'
'Ja!' krijste de tor en hij glimlachte niet meer.
Stampvoetend en krijsend stonden de tor en de aardworm naast elkaar, midden in het bos.
Het werd donker. Nevelflarden kropen tussen de struiken omhoog. De maan kwam op. Het duurde uren voordat de tor en de aardworm niet meer boos waren.
Toen bliezen ze op elkaars schouders en gaven er vervolgens een klein, vriendelijk klopje op.
'Jij was ook heel boos, aardworm,' zei de tor.
'Maar jij was het boost,' zei de aardworm.
'Ach...' zei de tor en hij sloeg verlegen zijn ogen neer.
Even later gingen ze naar het huis van aardworm om iets zwarts te eten. De maan kwam op en af en toe kraakte er een tak in een boom of in het nevelige struikgewas. Het was een kalme nacht.