Bij het ontbijt werd ik raar aangekeken. De medewerker van het hotel keek zelfs verschrikt. Mijn haar was nog een beetje nat! Zo kon ik toch niet buiten gaan zitten! Ik kon hem verzekeren dat ik thuis in Nederland, waar het ‘s winters doorgaans geen 22 graden is, óók ’s ochtends met nat haar naar buiten ga!
Bij het ontbijt maakten we deze ochtend onze eigen thee. Die was echter veel sterker dan de thee die we de dag ervoor gedronken hadden. Het hotelpersoneel moest lachen. Turken blijken de thee aan te lengen met kokend water.
Na het ontbijt maakten we een autorit over het schiereiland. We zochten een afgelegen strandje op. Uit de wind (laag bij de grond!) was het daar goed toeven.
Daarna lunchten we in Alaçati. ’s Middags was het weer tijd om een boekje te lezen en te luieren. ’s Avonds dineerden we bij Alancha, een ambitieus restaurant op een heuvel, geroemd in het Volkskrantartikel. Volgens het personeel in het hotel hoefden we in het laagseizoen niet te reserveren. We waren dus een beetje bang dat we niet naar binnen mochten, toen ons bij de ingang gevraagd werd naar onze reservering. Reserveren was helemaal niet nodig bleek al snel. Lange tijd waren we de enige gasten. Pas tegen het eind van de avond kwam er nog een ander stel binnen. In dit sjieke restaurant kregen we een 18(!)-gangen-menu voorgezet met allemaal Turkse lekkernijen op mooi opgemaakte borden. Het tempo lag hoog (halverwege de avond even een uit-buik-pauze aangevraagd) en het eten had nogal een sterke smaak. Het was geen echte aanrader wat mij betreft, maar we hadden een gezellige avond en we waren weer een ervaring rijker!
Bij het ontbijt maakten we deze ochtend onze eigen thee. Die was echter veel sterker dan de thee die we de dag ervoor gedronken hadden. Het hotelpersoneel moest lachen. Turken blijken de thee aan te lengen met kokend water.
Na het ontbijt maakten we een autorit over het schiereiland. We zochten een afgelegen strandje op. Uit de wind (laag bij de grond!) was het daar goed toeven.
Daarna lunchten we in Alaçati. ’s Middags was het weer tijd om een boekje te lezen en te luieren. ’s Avonds dineerden we bij Alancha, een ambitieus restaurant op een heuvel, geroemd in het Volkskrantartikel. Volgens het personeel in het hotel hoefden we in het laagseizoen niet te reserveren. We waren dus een beetje bang dat we niet naar binnen mochten, toen ons bij de ingang gevraagd werd naar onze reservering. Reserveren was helemaal niet nodig bleek al snel. Lange tijd waren we de enige gasten. Pas tegen het eind van de avond kwam er nog een ander stel binnen. In dit sjieke restaurant kregen we een 18(!)-gangen-menu voorgezet met allemaal Turkse lekkernijen op mooi opgemaakte borden. Het tempo lag hoog (halverwege de avond even een uit-buik-pauze aangevraagd) en het eten had nogal een sterke smaak. Het was geen echte aanrader wat mij betreft, maar we hadden een gezellige avond en we waren weer een ervaring rijker!
Reacties
Een reactie posten