Heerlijk uitgeslapen! Daarna namen we opnieuw deel aan de kanoactiviteit (we mochten kiezen uit kanoën of paardrijden… de keus was snel gemaakt…). Omdat wij al echte profs waren in het kanoën konden we snel vertrekken. Hoewel... snel... Dylan werd eerst nog tot twee keer toe belaagd door een papegaai die nog erg op mensen gericht was en overduidelijk nog even in het papegaaienasiel moest blijven. Dit tot ongenoegen van de gids die een Amerikaanse bejaardenclub begeleidde. Het was opnieuw adembenemend mooi op het water; alleen het rustgevende geluid van de peddels (die Dylan door het water liet gaan) en het gekwetter van vogels. Na ons tochtje besloot Dylan nog even te gaan zwemmen, samen met Roberto.
In de middag had onze gids het plan om een langere, moeilijkere junglewandeling naar de Jabiru-toren te maken. We moesten laarzen aantrekken, omdat sommige stukken van de tocht nog onder water konden staan. Met z’n vieren (de stagiaire ging ook mee) togen we als echte Pantaneiro’s de jungle in. We ploegden door onder water gelopen stukken bos. We leegden wel een keer of zes onze laarzen, wrongen keer op keer onze sokken uit en stonden regelmatig tot onze heupen (ik) of knieën (Dylan) in het water. De muggen achtervolgden ons en al snel stonken we naar moeras en zweet, maar we sopten vrolijk verder. En dat werd beloond: na een tijd zagen we een troep brulapen! Een fantastisch schouwspel. Eenmaal bij de vogeltoren, aanschouwden we weer het Jabirukoppel! Op de weg terug kwamen we nog een gevaarlijke slang tegen.
Eenmaal terug op onze kamer douchten we ons. De natte broeken en sokken verdwenen snel in een plastic tas. Bleh.
Daarna wandelden Dylan en ik in ons tweetje nog eens naar de paardenstal, een paar kilometer verderop. Daar kochten we de benodigde souvenirtjes voor het thuisfront. Op weg terug naar de lodge werden we achtervolgd door een lieve hond (dit verhaal krijgt nog een staartje).
In de middag had onze gids het plan om een langere, moeilijkere junglewandeling naar de Jabiru-toren te maken. We moesten laarzen aantrekken, omdat sommige stukken van de tocht nog onder water konden staan. Met z’n vieren (de stagiaire ging ook mee) togen we als echte Pantaneiro’s de jungle in. We ploegden door onder water gelopen stukken bos. We leegden wel een keer of zes onze laarzen, wrongen keer op keer onze sokken uit en stonden regelmatig tot onze heupen (ik) of knieën (Dylan) in het water. De muggen achtervolgden ons en al snel stonken we naar moeras en zweet, maar we sopten vrolijk verder. En dat werd beloond: na een tijd zagen we een troep brulapen! Een fantastisch schouwspel. Eenmaal bij de vogeltoren, aanschouwden we weer het Jabirukoppel! Op de weg terug kwamen we nog een gevaarlijke slang tegen.
Eenmaal terug op onze kamer douchten we ons. De natte broeken en sokken verdwenen snel in een plastic tas. Bleh.
Daarna wandelden Dylan en ik in ons tweetje nog eens naar de paardenstal, een paar kilometer verderop. Daar kochten we de benodigde souvenirtjes voor het thuisfront. Op weg terug naar de lodge werden we achtervolgd door een lieve hond (dit verhaal krijgt nog een staartje).
Reacties
Een reactie posten