1 mei 2014: “What are we looking at?”

Om 4.45 uur ging de wekker. Tijd voor onze eerste wandeling vóór zonsopkomst. We wandelden opnieuw naar de apentoren, samen met Roberto, Barbara en Tania. Daar zagen we een prachtige zonsopkomst. Op weg naar beneden kwamen ook de kapucijnaapjes een kijkje nemen. Roberto had nog een appeltje voor ze meegenomen en dat wilde er op de vroege ochtend wel in!

Na het ontbijt stond er een paardrijtocht op de planning op een Pantanal paard. “Te paard krijgt het landschap meer dimensie,” las ik op internet. Maar na een paar honderd meter op een stinkend paard, in de brandende zon, door het vieze moeraswater, kon ik weinig dimensie ontdekken. Het waren saaie uurtjes zo bovenop een paard. Je kreeg er spierpijn van en de muggen hadden vrij spel. Na dit avontuur zat ik onder de beten, met koorts en misselijkheid tot gevolg. Bleh!

In de middag maakten we een junglewandeling. We zagen wat kleine bosdieren, maar dierenspotten werd ons haast onmogelijk gemaakt door het Amerikaanse stel dat vrolijk kletste over I-pads en I-phones. Elke keer wanneer Roberto stilstond en ons wees op een bosdiertje, klonk er “WHAT ARE WE LOOKING AT?!?” waarna het dier zich snel terugtrok.

Na de wandeling barstte er een hevige regenbui los. De stroom viel uit. We dineerden bij kaarslicht. Heel romantisch (en warm!).

’s Avonds namen we afscheid van Tania en haar ouders, zij zouden de volgende ochtend vertrekken.