27 april 2014: Ver-o-Peso, Mangal das Garças, Restaurant Açaï en Teatro da Paz

Op deze zondagochtend moesten we wederom vroeg uit de veren. Livia stond ons om 8.00 uur op te wachten voor het hotel. Zij nam ons mee naar de lokale markt: Ver-o-Peso. Dat was een onvergetelijke ervaring! We bezochten de vismarkt, met ontelbaar veel soorten vis uit de Amazonerivier. We namen een kijkje op de vleesmarkt, waar de metalen constructie uit Glasgow herinnerde aan het koloniale verleden. Op de groentemarkt zagen, voelden, roken en proefden we dingen waar we nog nóóit van hadden gehoord: héérlijk kokoswater, manioc, flessen tocopi, jambu, tapioca, açaï, het pellen van de Brazilian nuts, cupuaçu en bacuri. Wat een voorrecht om met een local op pad te mogen. Livia kocht ondertussen allerlei ingrediënten waar de werkster een dag later een maaltijd van zou gaan bereiden.

Na een ochtend op de markt, mochten we met Livia mee naar huis. De meeste mensen in grote Braziliaanse steden wonen, net als Livia en Gabriel, in een streng bewaakt en omheind appartementencomplex. In het appartementje maakten we kennis met Rafael, Livia’s baby. Zó lief :D Samen met het gezinnetje Souza-Font gingen we vervolgens naar de Mangal das Garças, een park met lokale vogels, reptielen en zoogdieren. Dit uitstapje duurde niet zo lang, want de dagelijkse tropische regenbui diende zich aan.

De baby werd daarna naar oma gebracht, zodat Livia en Gabriel ons mee konden nemen naar het Açaï restaurant. We kregen overhéérlijke Amazonevissen te eten en een açaïtoetje. De açaïbes is een lokale lekkernij, vol met antioxidanten. De harde bessen worden geweekt, met schil en al tot pulp vermalen en als koude pap gegeten. Een apart smaakje, maar met poedersuiker en tapioca goed binnen te houden.

’s Avonds werden we mee uit gevraagd door de tante van Livia. Zij ging met een aantal vriendinnen naar het theater en ze had nog twee kaartjes over. Livia kon niet precies uitleggen wat we zouden gaan zien; het was dus een verrassingsconcert. Hoewel het Teatro da Paz op loopafstand van het hotel lag, mochten we er niet te voet heen. Er werd dus een taxi gebeld. Deze bracht ons in twee minuten naar de bestemming. Daar ontmoetten we de tante van Livia en haar vriendinnen. Geen van allen sprak Engels, dus er werd vooral breed naar elkaar geglimlacht en we werden aan onze armen meegetrokken naar binnen. Daar ontmoetten we een gewichtig persoon. Deze meneer stond keurig in kostuum bezoekers welkom te heten. We schudden, net als de verrukte dames, zijn hand en gingen daarna de prachtige concertzaal binnen. We bleken terecht gekomen bij een klassiek concert van het symfonie orkest van de provincie São Paulo. We beleefden een prachtige avond (hoewel we onze ogen nauwelijks open konden houden door “de moe”). Tijdens het concert zagen we opeens de gewichtige meneer het podium opkomen. Het bleek een beroemde Braziliaanse pianist te zijn (die wij toch maar mooi de hand geschud hebben!).  Nadat de laatste noten geklonken hadden, stroomde de concertzaal in hoog tempo leeg. De dames besloten ons bij het hotel af te zetten en zo eindigden we deze mooie dag in een Citroen Saxo op de schoot van vier giechelden dames van middelbare leeftijd. Wat een belevenis!