Loze kreten

Gisteravond togen Dylan en ik naar Leidschendam, naar de laatste voorstelling van Kees Torn. En wat viel het tegen! Dat lag niet eens zo zeer aan de uitgebluste cabaretier die om de haverklap zijn teksten vergat en liedjes opnieuw moest inzetten, maar meer nog aan de hele omgeving. Schouwburg Leidschendam bleek niet meer te zijn dan een mini-theater waar 100 mensen inpasten. Toen bleek dat we geen vaste plek zouden hebben, was het duwen en dringen voor de voorstelling, om een goede plek te bemachtigen.
Daarnaast was het er 'ons kent ons'. "Och, kijk nou, daar heb je Richard! DE Richard! Hoe is het toch met jou?!?" Dylan en ik haalden bovendien de gemiddelde leeftijd van de bezoekers drastisch omlaag.
We werden omringd door vervelende mensen. Achter ons zat een mevrouw, die voor de voorstelling meende de andere theaterbezoekers te moeten bekritiseren. Nogal op luide toon. "Dat kan toch niet?!? Die komt met een joggingbroek aan! Dat doe je toch niet als je naar het theater gaat?!? Dat schorriemorrie willen we toch niet in het theater?" Ik had meteen spijt dat ik niet mijn huispak aangelaten had... Tijdens de voorstelling bevestigde ze alles, hardop, wat Kees Torn te zeggen had:"Inderdaad!" "Goed zo!" "Zo is het maar net!" "Daar heb je helemaal gelijk in!"
Naast me zat een meneer die zijn vrouw, kennelijk voorzien van minder goede oren, alle grappen nog eens moest vertellen. Ook hardop, waardoor ik de opvolgende grap vaak niet kon horen.
Twee rijen voor ons zat een mevrouw, bezeten van de wetenschap, die wild gebaarde dat Kees Torn zijn verhaal over de wetenschap moest voortzetten en niet moest onderbreken met een lied.
Kortom, het viel tegen. Maar goed dat het de laatste voorstelling van Kees Torn was, hoeven we er in de toekomst niet meer heen.

De positieve voetnoot: het liedje over de poezenpoot, de levensverwachting van dieren en de whisky waren erg leuk! En Kees Torn had een leuk groen pak aan!