Doorgaan naar hoofdcontent

Lauriens weblog

Zoeken in deze blog

Rabarbertaart

Link ophalen
Facebook
X
Pinterest
E-mail
Andere apps

Mijn eerste rabarbertaart verdween een aantal uur geleden in de oven. Inmiddels is ie eruit gehaald, afgekoeld, geproefd en goedgekeurd!

Link ophalen
Facebook
X
Pinterest
E-mail
Andere apps

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts

Trouwdag

Vier jaar geleden zouden we trouwen in april. Een trouwdag met alles erop en eraan; een trouwlocatie, een trouwambtenaar, daggasten, avondgasten, een taart, een diner, hapjes en drankjes en een band. Covid-19 gooide roet in het eten; de trouwkleding bleef aan het haakje hangen en de ringen bleven liggen in de la. Er kwam een tweede kind. Het leven ging door. Tot afgelopen maandag! Want al die tijd was er voor ons en voor de kinderen niks geregeld en met het kopen van het huis werd dat extra belangrijk. In Den Haag moet je minstens drie maanden in ondertrouw. Trouwen in de Hofstad viel daarom af, omdat we vóór de overdracht van het huis alles geregeld wilden hebben bij de notaris. Trouwen in onze nieuwe stad Heerlen kon nog wel. Daar hoef je maar twee weken in ondertrouw en bovendien bleek er een plek vrijgekomen bij het gratis trouwen op maandagochtend. We besloten tot een kleine, bescheiden trouwdag met de naaste familie. Het werd een boven verwachting mooie dag vol verrassingen! Het ...

Een liesbreukoperatie

"De operatie is goed gegaan," zei de chirurg in de namiddag. "Er zat inderdaad een breukje. Ik ga ook wel eens opereren en dan vind ik helemaal geen breuk, maar bij jou was er wel degelijk sprake van een liesbreuk. Het meeste vetweefsel heb ik weer naar binnen kunnen trekken, maar er is ook wat blijven zitten. Dat zul je wel blijven voelen." En na deze bemoedigende woorden en een plas mocht ik gisteravond naar huis. Ik was nog nooit geopereerd. Gelukkig. Ik zag er daarom ook zo tegenop. Vooral tegen de narcose, maar dat is me heel erg meegevallen. "Aan leuke dingen denken," zei m'n overbuurvrouw die net wat stents geplaatst had gekregen. Ik was van plan om aan mijn jongens te denken en aan hun fijne knuffels, maar de verpleegkundige begon vlak voor het toedienen van de narcose over de moestuin en dus viel ik heerlijk in slaap en droomde over tuinkabouters. De rest viel (en valt) niet mee: het lange wachten (terwijl de Man allang naar huis gestuurd wa...

Het bod

Bij ons bod schreef ik een begeleidend bericht... “Zie je ons hier al wonen?” vroeg E. afgelopen vrijdag (2-8) toen we net jullie woning bezichtigd hadden. Ik moest even slikken: “Ja,” antwoordde ik, “heb je gezien hoe mooi het licht naar binnen valt? En heb je die houten trap, de houten balken, de kachel en de tuin gezien? Het is lekker dicht bij m’n ouders en de jongens kunnen hier heerlijk buiten spelen; in de tuin, op straat en in de wijk!” Ik schrok een beetje van mijn antwoord, want we wonen prima; in een (huur)appartement vlakbij zee in Den Haag. 14 jaar geleden vertrok ik vanuit Zuid-Limburg naar de Randstad. In het zuiden waren destijds geen (fulltime) banen in het onderwijs en ik wilde, net afgestudeerd, graag aan de slag op een basisschool. En hoewel ik het dus prima naar mijn zin heb in de Hofstad, gaat er geen dag voorbij dat ik niet naar Limburg verlang (de bossen, de veldwegen, de heuvels). We hebben het er vaak over gehad: “Zou je met me mee teruggaan?” E., geboren...

Mogelijk gemaakt door Blogger